RONIN: The story of the samurai and the wandering monk (Town People #1)

When painting accompanied me ...

Podczas malowania towarzyszyło mi...

絵は私に同行すると...

Minasan, kon'nichiwa!
 
I do today another entry - dedicated to next Swiss unit of the late Middle Ages, however, caught an irresistible desire for driving off the Japanese to Ronin game from the recent "In Box". Therefore pikemen will visit on DwarfCrypt a few days :)
 
Samurai (perhaps Ronin) and a wandering monk (or pilgrim) will be the first heroes of entries devoted to the figurines of the Town population of feudal Japan.

----------------------------------------------------------------------------------------

Samurai, the warrior. This is widespread in the West, the name of the Japanese feudal knight - in Japan usually called bushi. This name has undergone a change over time in samurau phonetic, significant serve you) - originally meant entourage of serving the highest dignitaries Japanese. They were also the imperial guard (Gosho-Zamurai).

The symbol of the samurai position was a katana, samurai sword and a short sword wakizashi, together forming a set called Daisho. Their wearing it right and duty of Japanese warriors. Daisho was not just a weapon. It was said of them that they are the soul of the samurai, samurai were so strongly associated with their swords, and surrounded them deep reverence.

Characteristic of the samurai was their hair - hair piled atop her head and shaved at the front, above the forehead. They wore the outfit consisting of, among others, hakama pants, vests kamishimo, which bore kamon (crest clan / family), and other additives such as luck amulet hung around his neck.

Samurai armor, O-Yoroi consists of multiple segments, mainly of metal, which was covered with leather and varnished, then combined with a thick strips of silk and leather. These strips - brightly colored - were part of a decorative armor.

There was a lot of fighting schools. A skilled samurai could kill the enemy behind the first blow, apparently even a single blow cut it in half, along the top of the head. These deadly skills stemmed from the way the fight, which was based primarily on the diagnosis of the school in which he studied his opponent, and thus the techniques used by him, so that he could immediately apply the samurai, the method counterattack. Due to the nature of this struggle, focused on the task death of almost one movement of the sword, at times, that it ended in death for both parties ...

The samurai was not only educated in the use of the sword, but also arc (kyujutsu), as well as other weapons, such as .: spear called yari, polearm called naginata, or tessen range combat.

Basic rights were included in the canon of Bushido, basic rules of the way of the warrior. There were also other works, describing the principles that should be followed by samurai. These included the songs Gorin-no Sho (The Book of Five Rings) and Hagakure (Hidden in the foliage).

The main principle was faithfulness to his master and unconditional surrender to. In the fight samurai could feel the fear of death (like while committing seppuku), he could not capitulate in the fight, this would be dishonorable solution.
The samurai were trained in the knowledge of Bushido, they were taught among other things, reading, writing, calligraphy art, literature, music, rhetoric, tactics, law, medicine, mathematics and tea. They were also taught Chinese and Japanese poetry.



Ronin - in the literal translation of the word ronin means human-wave, which, as he goes wherever the wind blows (where it fails a lot).

Originally, the Nara and Heian periods defined the term servant (serfs), which coincided with the possessions of his master. In the period 1185-1868, in feudal Japan, the term is called stray samurai.

Samurai stayed Ronin when his master lost his fortune or support the sovereign and the same privileges, or died. Until 1603 samurai could relatively easily change your occupation or even marry a woman belonging to a different social class. Then, in the 250-year-old Edo era, the reign of the shoguns of the Tokugawa family, it was completely forbidden. Changing the work being done, the change you without the consent of the former and an inter-relationships were strictly prohibited, and any failure to comply with these restrictions severely punished. This meant that a large number of samurai to avoid the death penalty (often ordered to perform seppuku), fled from feudal domains in which they served, and therefore the zone of influence of his master, becoming a ronin. Traditionally, in Japanese culture, being Ronin was a disgrace and cause ridicule and humiliation, on the other hand, however, often the only chance to change the position and social status

 ----------------------------------------------------------------------------------------

Shinto is the traditional religion of Japan based on Japanese mythology, characterized by polytheism and the variety of manifestations and cults. Shinto beliefs have no common canon, organization or holy books.According to mythology, before they were created heaven and earth, the primordial matter ruled trinity of deities who themselves created on the High Plains of Heaven. They were: amenominakanushi, Takamimusubi and Kamimusubi. Then she gave birth to seven pairs of gods, and the last of them, Izanagi, gave birth to the Japanese pantheon of deities and created the world (Japanese Islands).Household Shinto shrine called kamidana (shelf gods family) or senzodana (shelf ancestors). They may appear thereon talismans brought from a nearby shrine or pilgrimage to the great shrine at Ise (Ise-Jingu). Arranged and devotional objects belonging to prominent ancestors and relatives plates with their names, and offers gifts to the gods in the form of rice, water, salt or fish.Prayer is as follows: you must stand before the altar, bow, clap several times and deliver your request or thank you. For this purpose, you do not need a special word, prayer can also think.

 Another religion is Buddhism. A native of India, Buddhism was introduced to Japan in the mid-sixth century. By Korean missionaries who, like Christian monks in Europe, thanks to the skills of reading and writing, they had the necessary knowledge to build temples, roads, cities, and create the foundations of culture, art, power and rights.

 Thanks to the great reformer, Prince Shotoku in 593 r. Mahajana one of the two main branches of Buddhism became the state religion, although professed only by a narrow elite. Over the centuries, the influence of the new faith continues to grow, there are now also the new sects such as Tendai, founded by the monk Saicho (767-822), who joined his hands doctrine of the deity; Shingon, whose creator was Kukai (774-835), and its base is complicated in its complexity philosophy; Jōdo, which introduced Honen (1133-1212), and developed by his disciple Shinran (1173-1262) Iodo-Shinshū based on the worship of Amida Buddha, or Pure Land; Nichiren-shu sect whose founder was a priest Nichiren (1222-1282). A continuation of his ideas include Buddhist lay organization called Soka Gakkai. Zen is a branch of Buddhism (the equivalent of the Chinese chanu), which at the turn of the twelfth and thirteenth centuries. Brought from China, Japanese monks, Eisai (1141-1215) and Dôgen (1200-1253).

 The first of these was the founder of Rinzai sect (equivalent to Chinese school line taken), and the second Soto (equivalent to Chinese school Caodong school). Zen rejects the doctrine and faith in the power of the sacred writings and preaches that the path to enlightenment is through the personal efforts of man, especially abstinence and meditation technique zazen. Required from the faithful strict discipline, spiritual and physical, modesty and hard work have made zen popular among the ruling Japan for centuries the samurai class, while exerting a profound and lasting impact on its culture and art.

Cześć wszystkim!

Miałem dziś zrobić wpis poświęcony kolejnym oddziałom Szwajcarów z okresu późnego średniowiecza, jednakże złapałem nieodpartą chęć na ruszeniem z Japończykami z niedawnego "In Boxa", dedykowanych grze Ronin. Dlatego też, pikinierzy zawitają na DwarfCrypt za kilka dni :)

Samuraj (może i Ronin) oraz wędrowny mnich ( albo Pielgrzym) będą pierwszymi bohaterami wpisów poświęconych figurkom ludności miejskiej feudalnej Japonii.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------

Samuraj , czyli wojownik. Jest to szeroko rozpowszechniona na Zachodzie nazwa feudalnego rycerza japońskiego - w Japonii przeważnie nazywanego bushi. Nazwa ta przeszła z czasem zmianę fonetyczną w samurau, znaczącego służyć panu) – pierwotnie znaczyła świtę służącą najwyższym dostojnikom japońskim. Byli także gwardią cesarską (gosho-zamurai).

Symbolem pozycji samurajów była samurajska szabla katana i krótki miecz wakizashi, razem stanowiące komplet zwany daishō. Ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō nie były tylko bronią. Mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja, toteż samuraje byli silnie związani ze swoimi mieczami i otaczali je głęboką czcią.

Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Nosili strój składający się m.in. ze spodni hakama, kamizelki kamishimo, na których widniał kamon (herb klanu/rodziny), i innych dodatków takich jak amulet szczęścia wieszany na szyi.

Samurajska zbroja, Ō-yoroi składa się z wielu segmentów, głównie metalowych, które pokrywano skórą i lakierowano, po czym łączono za pomocą grubych pasków z jedwabiu i skóry. Paski te − jaskrawo kolorowane − stanowiły element dekoracyjny zbroi.

Istniało bardzo wiele szkół walki. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się oponent, a co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza, bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron...
Samuraj kształcony był nie tylko w posługiwaniu się mieczem, ale także łukiem (kyūjutsu), jak również innymi rodzajami broni, jak np.: włócznia zwana yari, broń drzewcowa o nazwie naginata, czy wachlarz bojowy tessen.

Podstawowe prawa zawarte były w kanonie bushidō, wykładającym podstawowe zasady drogi wojownika. Istniały również inne dzieła, opisujące zasady, jakimi powinien się kierować samuraj. Były to między innymi utwory Gorin-no Sho (Księga pięciu kręgów) oraz Hagakure (Ukryte w listowiu).
Główną zasadą była wierność swemu panu i bezwzględne podporządkowanie się. W walce samuraj nie mógł odczuwać lęku przed śmiercią (podobnie jak podczas popełniania seppuku), nie mógł kapitulować w walce, byłoby to bowiem rozwiązanie niehonorowe.
Samuraje byli kształceni w kierunku poznania bushidō, uczono ich między innymi czytania, pisania, sztuki kaligrafii, literatury, muzyki, retoryki, taktyki, prawa, medycyny, matematyki oraz parzenia herbaty. Wykładano im także poezję japońską i chińską.


Rōnin – w dosłownym tłumaczeniu słowo rōnin oznacza człowieka-falę, który, tak jak ona, toczy się tam, dokąd wieje wiatr (dokąd powiedzie go los).
Pierwotnie, w okresach Nara i Heian termin ten określał sługę (chłopa pańszczyźnianego), który zbiegł z majętności swego pana. W okresie 1185-1868, w feudalnej Japonii, terminem tym nazywano bezpańskich samurajów.

Samuraj zostawał rōninem, gdy jego pan stracił majątek lub poparcie suwerena i tym samym przywileje, albo gdy pan zginął. Do roku 1603 samuraj mógł stosunkowo łatwo zmieniać pana, zawód lub nawet zawrzeć związek małżeński z kobietą należącą do innej klasy społecznej. Następnie, w 250-letniej epoce Edo, za panowania shōgunów rodziny Tokugawa, było to już całkowicie zabronione. Zmiana wykonywanej czynności, zmiana pana bez zgody poprzedniego i związki międzyklasowe były surowo zabronione, a ewentualne nieprzestrzeganie owych zakazów surowo karane. Sprawiło to, że spora liczba samurajów, aby uniknąć kary śmierci (często rozkaz wykonania seppuku), uciekała z domen feudalnych, w których służyli, a więc ze strefy wpływów swojego pana, stając się rōninami. Tradycyjnie, w kulturze japońskiej, bycie rōninem było hańbą i powodem pośmiewiska i poniżeń, z drugiej strony jednak często jedyną szansą zmiany pozycji i statusu społecznego.
----------------------------------------------------------------------------------------------


Shintō jest to tradycyjna religia Japonii oparta na mitologii japońskiej, charakteryzująca się politeizmem oraz różnorodnością przejawów i kultów. Wierzenia shintō nie mają wspólnego kanonu, organizacji ani świętych ksiąg.

Według mitologii, zanim powstały niebo i ziemia, w pramaterii rządziła trójca bóstw, które same się stworzyły na Wysokiej Równinie Niebios. Byli to: Amenominakanushi, Takamimusubi i Kamimusubi. Potem zrodziło się siedem par bóstw, a ostatnia z nich, Izanami i Izanagi, dała życie panteonowi japońskich bóstw i stworzyła świat (Wyspy Japońskie).

Domowy ołtarzyk shintō nazywa się kamidana (półka bogów rodziny) lub senzodana (półka przodków). Mogą się na niej znajdować talizmany przyniesione z pobliskiego chramu lub z pielgrzymki do wielkiego chramu w Ise (Ise-jingū). Układa się dewocjonalia oraz przedmioty należące do wybitnych przodków i krewnych, tabliczki z ich imionami, a także oferuje się bogom dary w postaci ryżu, wody, soli czy ryby.

Modlitwa wygląda następująco: należy stanąć przed ołtarzem, ukłonić się, kilka razy klasnąć i wygłosić swoje życzenie czy podziękowanie. Do tego celu nie są potrzebne specjalne słowa, modlitwę można również pomyśleć.

Inna religią jest Buddyzm. Pochodząca z Indii religia została sprowadzona do Japonii w połowie VI w. przez koreańskich misjonarzy, którzy podobnie jak chrześcijańscy mnisi w Europie, dzięki umiejętności pisania i czytania, mieli niezbędną wiedzę pozwalającą budować świątynie, drogi, miasta oraz tworzyć podwaliny kultury, sztuki, władzy i prawa.

Za sprawą wielkiego reformatora, księcia Shōtoku, w 593 r. mahajana jeden z dwóch głównych odłamów buddyzmu stał się religią państwową, aczkolwiek wyznawaną jedynie przez wąską elitę. Z biegiem wieków wpływy nowej wiary wciąż rosły, wyodrębniły się także nowe jego odłamy, takie jak: tendai, założona przez mnicha Saichō (767-822), który dołączył do swej doktryny bóstwa kami; shingon, której twórcą był Kūkai (774-835), a jej podstawę stanowi skomplikowana w swej złożoności filozofia; jōdo, które wprowadził Hōnen (1133-1212), a także stworzone przez jego ucznia Shinrana (1173-1262) jōdo-shinshū opierające się na kulcie Buddy Amidy, inaczej Czystej Ziemi; nichiren-shū to sekta, której twórcą był kapłan Nichiren (1222-1282). Kontynuatorem jego idei jest m.in. świecka organizacja buddyjska o nazwie Sōka Gakkai. Zen to odłam buddyzmu (odpowiednik chińskiego chanu), który na przełomie XII i XIII w. sprowadzili z Chin japońscy mnisi Eisai (1141-1215) i Dōgen (1200-1253). 

Pierwszy z nich był twórcą sekty rinzai (odpowiednik chińskiej szkoły linji), a drugi sōtō (odpowiednik chińskiej szkoły caodong). Zen odrzuca doktryny oraz wiarę w moc świętych pism i głosi, że droga do oświecenia wiedzie poprzez osobiste wysiłki człowieka, szczególnie zaś wstrzemięźliwość i technikę medytacji zazen. Wymagana od wiernych surowa dyscyplina duchowa i fizyczna, skromność oraz ciężka praca uczyniły zen popularnym wśród rządzącej Japonią przez wieki klasy samurajów, wywierając przy tym głęboki i trwały wpływ na jej kulturę i sztukę.