[EN/PL] Drycha, the most spiteful of all the Dryads // Drycha, najbardziej mściwa ze wszystkich Driad

"Trees stood to fight,
Alders on the first series started to attack,
Willow and Ash stood in the second array,
Dark green holly continued unperturbed,
Armed with a claws, injuring hands,
Measured steps, uniting heaven and earth,
Imperturbable Guardian of the Door.

Heath carried the rest,
Tortured people,
Robust poplars in battle much suffered.
Some of them lay on the battlefield,
When the enemy cruelly pierced them through ... "

- Cad Goddeu (Battle of Trees) fragment. Old-Welsh poem. Translation own.

After this short medieval introduction (about the older Celtic roots), warmly welcome all the next trip. Today again a fantasy, but do not be afraid, historical posts were coming like a Viking drakkars to Lindisfarne ...

Drycha, the most spiteful of all the Dryads. But first, Who are the dryads? 
In Greek mythology, was a nymph of trees. More specifically, the dryads were nymphs of oak trees, although this word is used now for all wood nymphs. We find them now in an RPG, computer games, movies and literature. 
They are often characterized by color in a shade of green, bronze and wood in general coloration. 
Dryads are worshipers of Nature cults. They shun other races and kill almost anyone who violates their sacred forests. Their community is made up almost exclusively of women (Ents and spar while the male representatives).

Drycha, the most spiteful of all the Dryads.
Drycha, the Briarmaven of Woe, is a powerful spirit of Athel Loren. Long ago, Drycha held court amongst the roots of Addaivoch, the once-glorious creature known in recent times as the Tree of Woe. Most believe that Drycha lost her mind when Morghur’s death tainted that ground forever, but in truth, she was capricious and malevolent for many long years before that tragedy. Drycha remembers well the days before the coming of the Elves, and has ever rued the folly that shackled the forest to mortal whim and fate. She rarely converses with others, even the Dryads who serve her as handmaidens, but instead chants a mantra of the names of all those fellow spirits whom she believes have been failed by the Elves. As old as Drycha is, she still possess a crystal-clear memory, and it is doubtful that she will ever reach the end of her tally; new names are added with every battle between Athel Loren and the outside world.

In the early years of the alliance between the Elves and forest, Drycha was ever in evidence about the glades and groves, watching the Elves and examining their every action for any sign of betrayal. She has been seen little in the years since Morghur’s blood was spilt upon her glade, though she is known to commune with Coeddil, a Treeman of great age and power, and serves as his herald while the great being lies shackled in the depths of the Wildwood. Such a thing cannot help but provoke unease, for Coeddil’s distrustful attitude of the Wood Elves is legend. He is so incredibly ancient that it is difficult to ascertain his motivation, for Coeddil has forgotten more than many younger beings — the Elves included — will ever know. If these two embittered spirits have found common cause, as it appears, it can only be a matter of time before the balance of Loren forest is thrown into disarray.

In recent years, strange tales have come to Athel Loren, worrying rumours of Drycha’s activities. On the fringe of the great Drakwald Forest in the Empire, the peasants tell stories of the trees that come alive, hungry for blood. On the edge of the Forest of Arden in Bretonnia, villagers gather only deadwood for their purposes, citing tales of other settlements found ruined and torn, the inhabitants left as scraps of tattered meat by the vengeance of the trees. To many, these events seem as senseless as they are apparently random, but if they are indeed the work of Drycha and her handmaidens, there must surely be a greater goal behind them than mere slaughter — though what that goal is remains to be seen. Alas, even Naieth the Prophetess cannot see the destination for which Drycha strives, for the road leading there is hidden by blood and horror...

"Drzewa stanęły do walki,

Olchy w pierwszym szeregu ruszyły do ataku,

Wierzba i Jesion stanęły w drugim szyku,

Ostrokrzew ciemno zielony trwał niewzruszony,

Uzbrojony w groty, raniąc dłonie,

Miarowym krokiem niebo i ziemie zwierał,

Niewzruszony Strażnik Drzwi.

Wrzosowisko niosło ukojenie,

Umęczonym ludziom,

Wytrzymałe topole, dużo w bitwie wycierpiały,

Niektóre z nich legły na polu walki,

Gdy nieprzyjaciel poprzebijał je okrutnie na wylot..."

- fragment Cad Goddeu (Bitwa Drzew) – Staro-walijskiego poematu. Tłumaczenie własne.

 
Po tym krótkim średniowiecznym wstępie (o korzeniach jeszcze starszych, celtyckich), witam wszystkich serdecznie w kolejnej podróży. Dziś ponownie fantasy, ale nie bójcie się, historyczne wpisy nadciągają niczym drakkary wikingów pod Lindisfarne...

Zapraszam do wpisu na temat Drychy, czyli najbardziej mściwej ze wszystkich Driad. Ale najpierw czym są driady?

W mitologii greckiej były to nimfy drzew. Dokładniej, driady były nimfami dębów, choć słowa tego używa się obecnie w odniesieniu do wszystkich drzewnych nimf. Znajdziemy je obecnie w grach RPG, komputerowych, filmach czy literaturze.
Charakteryzują się często kolorem w odcieniu zieleni, brązu lub ogólnie drzewnym ubarwieniem.
Driady są wyznawczyniami kultów związanych z naturą. Stronią od innych ras i zabijają niemal każdego, kto naruszy ich święty lasy. Ich społeczność składa się praktycznie wyłącznie z kobiet (Enty i Drzewce natomiast z męskich przedstawicieli).

Drycha jest potężnym duchem Athel Loren, lasu zamieszkałego przez mieszkańców znanych w Starym Świecie jako Leśne Elfy. Dawno temu, Drycha osiadła pośród korzeni Addaivoch, niegdyś wspaniałej istoty znanej w ostatnich czasach jak Drzewo Nieszczęścia.
Wielu uważa, że Drycha postradała zmysły, po śmierci potężnej bestii Morghura, który skaził na zawsze ziemię po której stąpał. W rzeczywistości jednak, driada była kapryśna i groźna długie lata przed tą tragedią. Drycha dobrze pamięta dni przed nadejściem elfów i nigdy nie wybaczyła głupoty, jaką było spętanie lasu w kajdany śmiertelnego losu.
Mieszkanka Loren rzadko rozmawia z innym, nawet ze służącymi jej Driadami. Zamiast tego, intonuję mantry wymieniając imiona tych wszystkich leśnych duchów, które zostały zapomniane przez elfy...

We wczesnych latach sojuszu pomiędzy elfami i lasem, Drycha często spacerowała po polanach i gajach, obserwując elfy i bacząc na każde ich działanie, szukając najmniejszych oznak zdrady. 
Do Athel Loren doszły w ostatnich latach dziwne i niepokojące pogłoski o działaniach Drychy. W Imperium, na skraju wielkiego lasu Drakwald, chłopi opowiadają historie o drzewach, które ożywają czując głód krwi. 
Na skraju Lasu Arden w Bretonii natomiast, mieszkańcy zbierają dla swoich celów tylko "martwe drewno", powołując się przy tym na opowieści o innych zniszczonych osadach  i porozrywanych ludzkich ciałach. Miała to być zemsta drzew.
Dla wielu te wydarzenia wydają się bezsensowne i przypadkowe, ale jeśli rzeczywiście są one dziełem Drychy i jej służebnic, zwykła rzeź nie może być głównym celem ich działania. A jaki jest główny powód? Czas pokażę.

Niestety, nawet Naieth, potężna wieszczka leśnych elfów, nie widzi celu do którego dąży Drycha na drodze prowadzącej przez krew i grozę...

Quoting or copying the following text and photos remember the author // Cytując lub kopiując powyższy tekst i zdjęcia pamiętaj o jego autorze