Crescent and The Cross: The Templar Knights / Templariusze

Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam!

Hello everyone. Today on the blog, post dedicated to the Templars. It is probably one of the most recognizable knight orders of the day crusade and not only (well, i Poland more popular only the Teutonic Knights- a years of bloody wars with them).
Impulse to prepare a few words was painted figurine, so far only one, representing the brother in full combat class.
The model comes from the Fireforge Games set, and will see more of it. Metal parts painted by NMM technique.
 I am just finishing my Joannite collection, so chances are great for the development of this project.


The Templar knights, the Order of the Poor Knights of Christ and the Temple of Solomon (Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis) were a medieval knight's order, operating from the 12th to the 14th century. 
The name of the order is derived from the Latin word templum - the temple, from its seat near the ancient temple of Solomon in Jerusalem. The seal of the Order represented two knights riding one mount, symbolizing humility and poverty.

At first the sign of the Order was only a white coat worn over a white habit. Later (on the occasion of the second crusade on 27 April 1147) this coat was marked with a red cross on the left shoulder by Pope Eugene III. The cross (first isosceles) was later transformed into a paw. In the history of the Order sporadically also used crosses strutted.

The (Beaucéant) flag is divided into two parts, one black and one white (top and bottom, symbolizing peace and war); later it looked like a chessboard, and later the Templars were added.

HISTORY
The Order was created in 1118 (or, as some historians say, in 1119 or only in 1120), when Hugo de Payens, the Knight of Champagne and his companions: Godfrey de Saint-Omer, Godfrey of Eygroud, Nicolas de Neuvic, Jean D'Ussel, Jean de Meymac and Pierre d'Orleans put before Gormond de Picquigny, patriarch of Jerusalem the vows of poverty, chastity, obedience, and the fight for faith according to the Cistercian Rule (St. Bernard of Clairvaux). The knights-nuns committed themselves to defend the pilgrims and protect the pilgrimage trails. In 1120, from the King of Jerusalem, Baldwin II, they received a temple on the hill, converted to a church, the Al-Aqsa Mosque, and a part of it rising near their palace, which became their quarters.

In 1147 during the pontificate of Eugene III, who attended the General Chapter in Paris, the Pope gave the Templars the emblem of the red, octagonal cross, the symbol of martyrdom, which was worn on a white habit. At the same time, the Latin rule was translated into French, introducing changes to the rules, such as the renunciation of the novitiate principle.
At the head of the Order stood a great master, whose majority elected a college of thirteen electors: eight knights, four servants, and one chaplain. Only the brother of the religious profession could become a great master.

Members of the Order were divided into four groups: fratres milities, fratres servientes armigerii, fratres capellani, servants famili et officii. The knights could also serve the knights for a limited time, after which they returned to secular life, and fratres conjugati - married brothers. Knights in temporary service in the Order and Married Brothers could not wear white hats, but, like the customers, brown or black. The vice-marshal, the patron, the brother of the monastery's cook, the blacksmith of the monastery, the captain of the harbor of Akka were recruited from the service brothers.

In Europe, the Templars had 13 provinces: France, England with Scotland and Ireland, Flanders, Poitou, Aquitaine, Auvergne, Provence, Sicily, Apulia, Portugal, Catalonia, Aragon and Hungary. At the head of each stood master. The most important provinces that had status equal to the eastern provinces were the Spanish provinces, where they also fought against the infidels. The remaining European provinces, oil banks and commandos performed economic and financial functions. Each convent had its ordinary chapter, which was held once a week, and the general chapter which served as the appeal instance.

When the fall of the Kingdom of Jerusalem in 1291, the Templars departed to Cyprus (1291) and then to France.

The French King Philip IV was beautifully indebted to the Templars. On the 13th of October 1307, in order to free himself from his obligations, he imprisoned members of the Order in France, accusing them of heresy, sacrilege, infirmity, witchcraft, debauchery, baptismal worship, deviation from faith and conspiracy with the Saracens. After a prolonged trial, which lasted until June 1311, under the influence of the kings of France, the Council of Vienne decided to cancel the Knights Templar Order. His possessions in France were confiscated, many Templars were killed by burning at the stake, including the great master Jakub de Molay and 54 other religious dignitaries. Not everywhere, however, liquidation of the law went smoothly. Afghan and Cypriot Templars resisted the Armenian resistance; The German Templars faced the secular authorities in full combat gear, thereby avoiding arrest.

The number of orders in different periods was different, but just before the fall of the Order there were about 4500 people, of which 1000 are the highest placed in the hierarchy brothers-knights, the other are the service brothers, craftsmen and chaplains-clergymen. Of this number 2000 were in France and 2,500 outside of it.


TEMPLARS IN POLAND
Since the thirteenth century, the Templars have also been active in the area of contemporary Poland. The first donation of land was owed to the Prince of Silesian Henry, the Beard, who handed over the estates near Oława (Oleśnica Mala) and Lietzen (then Lesnica). Władysław Odonic gave them Myślibórz, the Great Village, Chwarszczany and Walcz. The Przemysł II, Wielkopolska's Duke gave Czaplinek to them. The Order had a dozen commandos in Poland, some historians even counted 50. The number of Templars in Poland during the period of the greatest development of the Order is estimated at 150-200, which were knights from different European countries with a clear superiority of the Templars of German origin. The number of Poles in the Order is difficult to determine. After the dissolution of the Order the estate was taken over by Hospitallers Order in Poland.

Polish templars reached about 1155 years. He brought them with him, returning from the crusade, Prince Henry Sandomierski, the son of Boleslaw, the Wrymouth. He was supposed to give them the place of the Abbots of Opatów and 16 adjoining villages on the land of Sandomierz. The remains of their monastery are probably St. Martin Collegiate Church in Opatow, where according to legend there are embalmed bodies of brothers in the basement.

In Silesia, thanks to the efforts of Henry, the Beard, the first Templars settled in 1226 in Oleśnica Maly near Oława, where they established the first in this land seat, Commander.

Another cammandery was founded, according to old chronicles at the turn of the 13th and 14th centuries, in Obrowiec near Krapkowice. For centuries, this settlement was called Tempelberg. This place exists to this day. The monks also probably visited the castles in Rogów Opolski, Krapkowice and the castle in Otmęty, after which there were only small ruins. In its entirety preserved only its tower, which is now an integral part of the parish church. According to legend, the castles in Rogów and Otmota were connected by an underground corridor; It is assumed that the connection was also with Obrowiec and Krapkowice. Traces of knights also lead to Prudnik, where they were to build the first wooden castle in the area.

Prince Boleslaw the Shady settled the Templars in Łuków and undertook efforts to establish a bishopric there - exchanged in Pope Innocent IV on 1 February 1257.

Templars Worshipping Baphomet by Flibertyjibbeth (DevianArt)

Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę. (Psalm 115,1)

Witam wszystkich serdecznie. Dziś na blogu wpis poświęcony Templariuszom. Jest to chyba jeden z najbardziej rozpoznawalnych zakonów rycerskich doby krucjat i nie tylko (no dobrze, u nas bardziej tylko popularni są Krzyżacy).

Impulsem do przygotowania kilku słów była pomalowana figurka, na razie tylko jedna, przedstawiająca brata zakonnego w pełnej klasie bojowej.

Model pochodzi z zestawu do Fireforge Games, a czy będzie więcej to zobaczymy. Metalowe elementy pomalowane techniką NMM. Pomału kończę również kolekcję Joannitów, więc szanse są duże na rozwój tego projektu.

Templariusze, czyli Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona (łac. Fratres Militiae Templi, Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis) byli średniowiecznym zakonem rycerskim działający od XII do XIV wieku.
Nazwa zakonu pochodzi od łacińskiego słowa templum – świątynia, od ich siedziby w pobliżu dawnej świątyni Salomona w Jerozolimie. Pieczęć zakonu przedstawiała dwóch rycerzy dosiadających jednego wierzchowca, co symbolizowało pokorę i ubóstwo.

Znakiem identyfikacyjnym zakonu był początkowo tylko biały płaszcz noszony nad białym habitem. Później (z okazji II wyprawy krzyżowej 27 kwietnia 1147 roku) płaszcz ten został oznaczony czerwonym krzyżem na lewym ramieniu przez papieża Eugeniusza III. Krzyż (najpierw równoramienny) został później przekształcony w łapowy. W historii zakonu sporadycznie stosowane były również krzyże laskowane.

Flaga zakonu („Beaucéant“) jest podzielona na dwie części, jedną czarną i jedną białą (u góry i na dole – symbolizują pokój i wojnę), później wyglądała jak szachownica, a jeszcze później został dodany krzyż templariuszy.

HISTORIA
Zakon powstał w 1118 roku (lub, jak sądzi część historyków, w 1119 lub dopiero w 1120 roku), kiedy Hugo de Payens, rycerz z Szampanii i jego towarzysze: Godfryd de Saint-Omer, Godfryd d’Eygorande, Nicolas de Neuvic, Jean d’Ussel, Jean de Meymac i Pierre d’Orlean złożyli przed Gormondem de Picquigny, patriarchą Jerozolimy śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i walki za wiarę według reguły cysterskiej (św. Bernarda z Clairvaux). Rycerze-zakonnicy zobowiązali się bronić pielgrzymów i chronić szlaki pielgrzymkowe. W 1120 roku od króla Jerozolimy, Baldwina II, otrzymali stojący na wzgórzu świątynnym, przebudowany na kościół, meczet Al-Aksa oraz część wznoszącego się w pobliżu swojego pałacu, który stał się ich kwaterą.

W 1147 roku w czasie pontyfikatu Eugeniusza III, który uczestniczył w kapitule generalnej w Paryżu, papież nadał templariuszom godło czerwonego, ośmiokątnego krzyża, symbolu męczeństwa, które noszono na białym habicie. W tym samym czasie regułę łacińską przetłumaczono na język francuski, wprowadzając zmiany reguł, jak np. rezygnacja z zasady nowicjatu.

Na czele Zakonu stał wielki mistrz, którego większością głosów wybierało kolegium złożone z trzynastu elektorów: ośmiu rycerzy, czterech serwientów i jednego kapelana. Wielkim mistrzem mógł zostać wyłącznie brat po ślubach zakonnych.

Członkowie Zakonu dzielili się na cztery grupy: braci-rycerzy (fratres milities), braci służebnych – serwientów (fratres servientes armigerii), kapelanów (fratres capellani), oraz służby i rzemieślników (servients famuli et officii). W zakonie mogli również służyć rycerze na określony czas, po którym wracali do życia świeckiego, oraz fratres conjugati – bracia żonaci. Rycerze odbywający czasową służbę w zakonie i bracia żonaci nie mogli nosić białych habitów, lecz, podobnie jak serwienci, brązowe lub czarne. Wicemarszałek, chorąży, brat kucharz klasztoru, kowal klasztoru, komandor portu w Akce rekrutowali się spośród braci służebnych.

W Europie templariusze posiadali 13 prowincji: Francja, Anglia ze Szkocją i Irlandią, Flandria, Poitou, Akwitania, Owernia, Prowansja, Sycylia, Apulia, Portugalia, Katalonia, Aragonia i Węgry. Na czele każdej stał mistrz. Najważniejszymi prowincjami, które posiadały status równy prowincjom wschodnim, były prowincje hiszpańskie, w których również walczono z niewiernymi. Pozostałe europejskie prowincje, baliwaty i komandorie pełniły funkcje gospodarcze i finansowe. Każdy klasztor miał swoją kapitułę zwykłą, zbierającą się raz w tygodniu, i kapitułę generalną, która służyła jako instancja odwoławcza.

Gdy w 1291 roku upadło Królestwo Jerozolimskie, pozbawieni siedziby templariusze przenieśli się na Cypr (1291), a następnie do Francji.

Król francuski Filip IV Piękny był zadłużony u templariuszy. Chcąc się uwolnić od zobowiązań, w piątek 13 października 1307 roku, uwięził członków zakonu we Francji, zarzucając im herezję, świętokradztwo, innowierstwo, czary, rozpustę, kult bożka Bafometa, odstępstwo od wiary i spiskowanie z Saracenami. Po długotrwałym procesie, trwającym do czerwca 1311 roku, będący pod wpływem królów Francji sobór w Vienne zdecydował o kasacie zakonu templariuszy. Jego majątki we Francji zostały skonfiskowane, wielu templariuszy poniosło śmierć przez spalenie na stosie, w tym wielki mistrz Jakub de Molay i 54 innych dostojników zakonnych. Nie wszędzie jednak likwidacja zakonu przebiegła bez problemu. Zbrojny opór stawili templariusze aragońscy i cypryjscy; templariusze niemieccy stawili się przed władzami świeckimi w pełnym rynsztunku bojowym, dzięki czemu uniknęli aresztowania.

Liczebność zakonu w różnych okresach była różna, jednak tuż przed upadkiem zakon liczył ok. 4500 ludzi, z czego 1000 to najwyżej postawieni w hierarchii bracia-rycerze, pozostali to bracia służebni, rzemieślnicy i kapelani-duchowni. Z tej liczby 2000 przebywało we Francji, a 2500 poza nią.


TEMPLARIUSZE W POLSCE
Od XIII wieku templariusze działali także na obszarze współczesnej Polski. Pierwsze nadania ziemi zawdzięczali księciu śląskiemu Henrykowi Brodatemu, który przekazał im majątki w okolicach Oławy (Oleśnica Mała) oraz Lietzen (ówczesna Leśnica). Władysław Odonic przekazał im Myślibórz, Wielką Wieś, Chwarszczany i Wałcz. Wielkopolski książę Przemysł II przekazał im Czaplinek. Zakon miał w Polsce kilkanaście komandorii, niektórzy historycy nawet doliczają się 50. Liczba templariuszy w Polsce w okresie największego rozwoju zakonu jest oceniana na 150-200, przy czym byli to rycerze z różnych krajów Europy z wyraźną przewagą templariuszy pochodzenia niemieckiego. Liczba Polaków w zakonie jest trudna do ustalenia. Po rozwiązaniu zakonu majątek przejęli Joannici.

Do Polski templariusze dotarli około 1155 roku. Przywiózł ich ze sobą, wracając z krucjaty, książę Henryk Sandomierski, syn Bolesława Krzywoustego. Miał im nadać miejscowość Opatów oraz 16 przyległych wsi na ziemi sandomierskiej. Pozostałością ich klasztoru jest najprawdopodobniej kolegiata św. Marcina w Opatowie, gdzie według legendy znajdują się w podziemiach zabalsamowane ciała braci.

Na Śląsku, dzięki staraniom Henryka Brodatego, pierwsi templariusze osiedlili się w 1226 roku w Oleśnicy Małej koło Oławy, gdzie założyli pierwszą na tych ziemiach siedzibę, czyli tzw. komandorię.

Kolejna komandoria powstała, według starych kronik na przełomie XIII i XIV w., w miejscowości Obrowiec koło Krapkowic. Od wieków grodzisko to było zwane Tempelberg. Miejsce to istnieje do dnia dzisiejszego. Zakonnicy przebywali prawdopodobnie także na zamkach w Rogowie Opolskim, Krapkowicach, oraz na zamku w Otmęcie, po którym zostały tylko niewielkie ruiny. W całości zachowała się jedynie jego wieża, która obecnie jest integralną częścią kościoła parafialnego. Według legendy zamki w Rogowie i Otmęcie łączył podziemny korytarz; przypuszcza się, że połączenie miały również z Obrowcem i Krapkowicami. Ślady rycerzy wiodą także do Prudnika, gdzie mieli zbudować pierwszy drewniany zamek w tej okolicy.

Książę Bolesław Wstydliwy osiedlił templariuszy w Łukowie i podjął starania o ustanowienie tam biskupstwa – wymienianym w bulli papieża Innocentego IV z 1 lutego 1257.

Do poczytania polecam: