RONIN: Be a woman in feudal Japan and the thing about geisha / Być kobietą w feudalnej Japonii i rzecz o Gejszach (Town People #2)

Hello everyone!
 
Today, continuing the cycle associated with feudal Japan and figurines from this IN BOX. 
After the ronin and a wandering monk came time for the two women. 
Welcome to the gallery of finished models and a small historical outline.

In feudal Japan, the role of women from the beginning was subordinated to one of the roads: daughter, wife and mother. This was related closely with social status and related different responsibilities. 
Interestingly, peasant women and women with a samurai position had more freedom and flexibility than women residing at the court of the emperor.

I.
When the samurai families and villages are eagerly expecting the birth of a male heir, the court case was different. Most were first girl. It gave them the opportunity to wżenienia a better family, even in imperial. At 120 days after the birth of a child is a family feast called tabezome. During her first child was fed solid food. For the girls prepared tables of tableware black and red, and the boys with red). Mother alternately with her father gave the child sticks a piece of each of the dishes, the first of which was rice.  
Another important celebration in the life of the girls was a symbolic way of childhood, which took place in the sixth year of life. During the ceremony assumed the girls first kimono, usually red. However, after 12 birthday, girls were considered adults. Until then they played together with the boys and led a carefree life full of games - rarely were punished for infractions. However, from an early age they learned to respect older people and all the men of the family. Girls with samurai clans also have instilled a code bushi, who had to remain faithful throughout his life.

II.
After reaching the appropriate age to begin with gradual isolation between girls and boys. It was more evident in the higher spheres than the peasantry. Girls receive any teaching of reading, writing, beautiful phrasing. Often, their duty was to take care of the younger siblings. In addition, families of samurai studied farm management and the art of using Naginata, kusarigama possibly wakizashi and katana. It was preparing to fulfill the duty to defend the homes from the enemy. At the ceremony, coming of age received from parents kaiken - a small knife worn obi belt, used for self-defense and committing seppuku. Do not rozstawały with him for life. On the court and in the wealthier families, girls were taught to play instruments, dance, poetry. In the countryside, they have an obligation to help their parents in the fields, harvesting rice, silkworm, animal husbandry. There were additional, welcome, a pair of hands to work, which is why this social stratum, the girls came out later married. They were also more freedom of manners in relations between men and women.

III. 
What may seem surprising, forced marriages were rare. If the candidate does not answer the girl, she could reject it. But I always had in mind the opinion of his parents, especially his father. They were often seen called. marriage to the test. The girl went to the home of future in-laws to know the family in which it will have to spend the rest of his life. This type of behavior could take a month or longer. Performed there all the actions you have to meet as a wife. Before marriage she could spend the night with loved ones. Only after this time decided whether to tie up with a particular family or not. In peasant families there were "kidnapping" the bride, when parents express consent to marry young. Everything was done with her consent. In the evening at her house came fiance. The girl left the house telling parents "goodbye" and walked away from the person chosen for his house. There, friends of the groom's wedding party device, which is not invited to the girl's parents. After this type of ceremony the bride's parents have to recognize the relationship.The wedding ceremony was dependent on the degree of wealth. However, in all cases it had in common. The main ritual wedding consisted of drinking by spouses after three sips of sake from three cups. Then, they are given the tables with food, first hand young, then guests. Also, after the departure of retired state young guests could begin to disperse to their homes.

IV. 
Woman as a wife was obliged to deal with the home and childbirth and upbringing of future descendants. The wives of samurai did not work physically.  
They managed the finances, exercised supervision over the service, had a decisive sentence on child marriage. Often helped her husband in making important decisions. 

They need to teach children to respect the elderly, contempt for death and customs of a particular social class. In the higher social strata, the women spent their time mainly on developing their skills in poetry, playing instruments, calligraphy. 
Often they participated in conspiracies and love affairs. Most of them had not been directly raising children. 
Betrayal and romances were on the agenda at the court. Often the husband knew about the betrayal of his wife, but pulled out because of this any consequences if he did not lose because of that face. It was different in the layer of the samurai, where unfaithful wives were driven out or were erected for divorce.  

Sam divorce was frowned upon in society, but feasible. The only condition was mutual consent of the spouses. If the husband does not express consent to the divorce, the woman could escape to the monastery. There was safe from the wrath of her husband and after two years of divorce was considered valid. 
If the son was married, his mother held the greatest power in the house. Daughter in law had to reckon with each of its opinion, and without objection execute its commands. With age, he increased respect for women, and after her death, care of the house passed into the hands of daughter in law.
(http://www.trzecinajemny.pl/artykuy/ycie-kobiet-w-redniowiecznej-japonii)

  V. 
Geisha (芸 者 geisha, geiko (芸 子) or Geigi (芸 妓) is a person (currently only woman) in Japan about the skills of artistic, entertaining guests talking, dancing, singing and playing instruments (eg. On the shamisen, koto and shakuhachi. Geishas are an important part of Japanese culture. she can lead the ceremony making and drinking tea. He is dressed in traditional costume. Before a woman is a geisha must undergo six years of being a maiko. the word geisha is made up of the words: gei (art) and sha (person). in the Kansai dialect of the region (including Kyoto) uses the term geiko.
 

Geisha tradition is derived from the male-jesters taiko-mochi (or Hokan) (occurring counterparts in the West jesters). He later joined the profession to women, to distinguish called onna-geisha means "woman-geisha". Currently, geisha are only women.

Geishas also learn good manners, they learn about literature and poetry. In Yoshiwarze and other districts of love geishas they were strictly separated from prostitutes. However, the geisha tradition is derived from the male-jesters, who entertained guests in the homes of the public. The first female geisha also originated from the environment of prostitutes (the first woman who called herself a geisha, a prostitute from Fukagawa and appeared around 1750, which coincides with the decline OIRAN - the last of the traditional OIRAN dates back to 1761). 

With time, geishas specialized working only as a dancer, although at times that some passed to address prostitution (as some dancers working outside licensed premises for a certain period went beyond the strictly artistic activities). 

Wrong image of a geisha as prostitutes in the West took, however, primarily from the fact that the Americans occupying Japan after the Second World War, used the services of Japanese prostitutes (ie. Geisha girls), which often posed on the geisha (where there at that time is not met).

In Yoshiwara geisha divided into two classes: adults and children, called by guests semi-precious stones. They stand out headdresses decorated with pins and elegant jewels embroidered with symbolic figures.  

They wore expensive jewelry, rings and ornaments of gold and silver. On the adoption pretended in small groups, usually three, in the company of two girls playing on the drums.They stood tact, while their older friends played on the shamisen, shakuhachi and biwa and danced. Presented, among others, traditional, fun dance kappore.  

There were also a whole orchestra, consisting of 10, 15 or 20 geishas performing ancient religious music during major holidays celebrated in Yoshiwara. 

Geishas live in houses called okiya (or geisha-ya), they walk on the adoption mainly to traditional teahouse ochaya.  

Geishas are experts of tea ceremony. Initially they dressed very modestly, but with taste and like the su-gao, or face without makeup.

In the opinion of the Japanese they were considered ideal Bijin (beautiful woman).

Geishas played a significant role in the economy and politics of Japan. During the Meiji said that the ambitious official should have two goals in life: to take as his wife geisha and become a minister.However, even geishas non wives officials have enormous influence.In recent years geishas comes mainly in Kyoto.  

This was caused by the promotion of the tradition of the Japanese government and increasingly easier access to the exercise of the profession.

Witam wszystkich serdecznie!

Dziś kontynuuję cykl związany z feudalną Japonią i figurkami z tego IN BOXa.
Po Roninie i wędrownym mnichu przyszedł czas na dwie kobiety.
Zapraszam do zdjęć gotowych modeli oraz do małego rysu historycznego.

W feudalnej Japonii, rola kobiety od początku podporządkowana była jednej z dróg: córki, żony i matki. Związane to było ściśle ze statusem społecznym i związanymi z tym różnymi obowiązkami.
Co ciekawe, wieśniaczki oraz kobiety z warstwy samurajów miały większą wolność i swobodę niż kobiety przebywające na dworze cesarza.


I.
Kiedy w rodzinach samurajskich i na wsi z niecierpliwością oczekiwano narodzenia męskiego potomka, na dworze sprawa miała się inaczej. Najbardziej upragnione były dziewczynki. Dawały one możliwość wżenienia się w lepszą rodzinę, nawet w cesarską. W 120 dniu po narodzinach dziecka odbywała się rodzinna uroczystość o nazwie tabezome. Podczas niej, karmiono dziecko pierwszym stałym pokarmem. Dla dziewczynek przygotowywano stoliki z zastawą czarno-czerwoną, a dla chłopców z czerwoną). Matka na przemian z ojcem podawała dziecku pałeczkami po kawałku każdej z potraw, z których pierwszą był ryż.
Kolejną ważną uroczystością w życiu dziewczynek było symboliczne wyjście z dzieciństwa, które miało miejsce w szóstym roku życia. Podczas tej ceremonii zakładano dziewczynkom pierwsze kimona, przeważnie koloru czerwonego. Jednak dopiero po 12 urodzinach, dziewczęta uważano za dorosłe. Do tego czasu bawiły się razem z chłopcami i prowadziły bardzo beztroskie życie pełne zabaw - rzadko były karane za przewinienia. Jednak od najmłodszych lat uczyły się szacunku dla osób starszych i wszystkich mężczyzn z rodziny. Dziewczynki z samurajskich rodów dodatkowo miały wpajany kodeks bushi, któremu musiały pozostać wierne przez całe życie.

II.
Po osiągnięciu odpowiedniego wieku rozpoczynała się stopniowa izolacja między dziewczętami, a chłopcami. Była ona bardziej widoczna w wyższych sferach niż u chłopstwa. Dziewczęta pobierały nauki z pisania, czytania, pięknego wysławiania się. Często ich obowiązkiem była opieka nad młodszym rodzeństwem. W rodzinach samurajskich dodatkowo uczyły się zarządzania gospodarstwem oraz sztuki posługiwania się naginatą, kusarigamą ewentualnie wakizashi i kataną. Było to przygotowywanie do spełnienia obowiązku obrony domostwa przed wrogiem. Na ceremonii osiągnięcia pełnoletności otrzymywały od rodziców kaiken – mały nóż noszony za pasem obi, służący do samoobrony oraz popełniania seppuku. Nie rozstawały się z nim do końca życia. Na dworze i w bogatszych rodzinach, dziewczęta były uczone gry na instrumentach, tańca, poezji. Na wsi, miały obowiązek pomagania rodzicom w polu, przy zbiorach ryżu, jedwabników, hodowli zwierząt. Były dodatkową, mile widzianą, parą rąk do pracy, dlatego też w tej warstwie społecznej, dziewczęta wychodziły później za mąż. Miały również większą swobodę obyczajową w stosunkach damsko-męskich.


III.
Co może nieco dziwić, przymusowe małżeństwa należały do rzadkości. Jeśli kandydat nie odpowiadał dziewczynie, mogła go odrzucić. Jednak zawsze miała na uwadze zdanie swoich rodziców, głównie ojca. Często były spotykane tzw. małżeństwa na próbę. Dziewczyna chodziła do domu przyszłych teściów, by poznać rodzinę, w której przyjdzie jej spędzić resztę życia. Tego typu zachowanie mogło trwać miesiąc, albo i dłużej. Wykonywała tam wszystkie czynności, jakie miała spełniać jako żona. Przed ślubem mogła spędzić z ukochanych noc. Dopiero po tym czasie decydowała, czy chce związać się z daną rodziną, czy nie. W chłopskich rodzinach zdarzały się „porwania” narzeczonej, kiedy to rodzice nie wyrażali zgody na ślub młodych. Wszystko odbywało się przy jej zgodzie. Wieczorem pod jej dom przychodził narzeczony. Dziewczyna wychodziła z domu mówiąc rodzicom „żegnajcie” i oddalała się z wybrankiem do jego domu. Tam przyjaciele pana młodego urządzali wesele, na które nie zapraszano rodziców dziewczyny. Po tego typu uroczystości rodzice panny młodej musieli uznać związek.
Ceremonia ślubna była zależna od stopnia zamożności. Jednak we wszystkich wypadkach miała wspólne cechy. Główny rytuał ślubny polegał na wypiciu przez małżonków po trzy łyki sake z trzech czarek. Następnie podawano stoliki z jedzeniem, najpierw parze młodej, następnie gościom. Również dopiero po odejściu na spoczynek państwa młodych, goście mogli zacząć rozchodzić się do domów.

IV.
Kobieta jako żona miała obowiązek zajmować się domem oraz rodzeniem i wychowaniem przyszłych potomków. Żony samurajów nie pracowały fizycznie. Zarządzały finansami, sprawowały nadzór nad służbą, miały decydujące zdanie w sprawie małżeństwa dzieci. Niejednokrotnie pomagały mężowi w podejmowaniu ważnych decyzji. Musiały uczyć dzieci szacunku dla osób starszych, pogardy dla śmierci oraz zwyczajów panujących w danej klasie społecznej. W wyższych warstwach społecznych, kobiety spędzały czas głównie na rozwijaniu swoich umiejętności w poezji, grze na instrumentach, kaligrafii. Często brały udział w spiskach i romansach. Większość z nich nie zajmowała się bezpośrednio wychowywaniem dzieci.
Zdrada i romanse były na porządku dziennym na dworze. Niejednokrotnie mąż wiedział o zdradzie żony, jednak nie wyciągał z tego powodu żadnych konsekwencji, jeśli nie tracił z tego powodu twarzy. Inaczej było w warstwie samurajów, gdzie niewierne żony wypędzano lub wznoszono o rozwód. Sam rozwód był źle widziany w społeczeństwie, jednak możliwy do realizacji. Jedynym warunkiem była obopólna zgoda małżonków. Jeśli mąż nie wyrażał zgody na rozwód, kobieta mogła uciec do klasztoru. Tam była bezpieczna przed gniewem męża i po dwóch latach rozwód był uznawany za ważny.
Jeśli syn był żonaty, jego matka sprawowała największą władzę w domu. Synowa musiała liczyć się z każdym jej zdaniem oraz bez sprzeciwu wykonywać jej polecenia. Wraz z wiekiem, zwiększał się szacunek wobec kobiety, a po jej śmierci opieka nad domem przechodziła w ręce synowej.
(http://www.trzecinajemny.pl/artykuy/ycie-kobiet-w-redniowiecznej-japonii)

V.
Gejsza ( 芸者 geisha,  geiko (芸子) lub geigi (芸妓) jest to osoba (obecnie wyłącznie kobieta) w Japonii o umiejętnościach artystycznych, bawiąca gości rozmową, tańcem, śpiewem i grą na instrumentach (np. na shamisenie, koto czy shakuhachi. Gejsze są ważnym elementem japońskiej kultury. Potrafi ona prowadzić ceremonię parzenia i picia herbaty. Jest ubrana w tradycyjny strój. Zanim kobieta zostanie gejszą, musi przejść sześcioletni okres bycia maiko. Słowo geisha składa się z wyrazów: gei (sztuka) i sha (osoba). W dialekcie regionu Kansai (w tym Kioto) używa się terminu geiko.

Tradycja gejszy wywodzi się od mężczyzn-błaznów taiko-mochi (lub hōkan) (odpowiedników występujących na Zachodzie błaznów). W późniejszych czasach dołączały do tego zawodu kobiety, dla odróżnienia zwane onna-geisha czyli "kobieta-gejsza". Obecnie gejszami zostają wyłącznie kobiety.

Gejsze uczą się także dobrych manier, poznają literaturę i poezję. W Yoshiwarze i innych dzielnicach miłości gejsze były ściśle oddzielone od prostytutek. Tym niemniej tradycja gejszy wywodzi się od mężczyzn-błaznów, którzy zabawiali gości w domach publicznych. Pierwsze żeńskie gejsze również wywodziły się ze środowiska prostytutek (pierwsza kobieta, która nazywała siebie gejszą, była prostytutką z Fukagawa i pojawiła się około 1750 roku, co zbiega się ze schyłkiem oiran – ostatnią z tradycyjnych oiran datuje się na rok 1761).

Z czasem gejsze wyspecjalizowały się pracując wyłącznie jako tancerki, choć bywało, że niektóre przechodziły do zajęcia prostytucji (także niektóre tancerki pracujące poza lokalami licencjonowanymi przez pewien okres wychodziły poza ściśle artystyczne zajęcia). 
Błędny wizerunek gejszy jako prostytutki na Zachodzie wziął się jednak przede wszystkim stąd, że Amerykanie okupujący Japonię po drugiej wojnie światowej korzystali z usług japońskich prostytutek (tzw. geisha girls), które często stylizowały się na gejsze (których tam w owym czasie się nie spotykało).

W Yoshiwara gejsze dzielono na dwie klasy: dorosłe i dziecięce, nazywane przez gości kamieniami półszlachetnymi. Wyróżniały się kunsztownymi fryzurami ozdobionymi szpilkami i eleganckimi klejnotami z wyszytymi symbolicznymi figurami. Nosiły kosztowne klejnoty, pierścienie i ozdoby ze złota i srebra. Na przyjęcia udawały się w małych grupach, przeważnie po trzy, w towarzystwie dwóch dziewcząt grających na bębenkach.
Wybijały one takt, podczas gdy ich starsze koleżanki grały na shamisenie, biwa i shakuhachi i tańczyły. Prezentowały m.in. tradycyjny, zabawny taniec kappore. Istniały również całe orkiestry, złożone z 10, 15 lub 20 gejsz, wykonujących dawną muzykę religijną w czasie wielkich świąt obchodzonych w Yoshiwarze.

Gejsze zamieszkują w domach zwanych okiya (lub geisha-ya), chadzają na przyjęcia głównie do tradycyjnych herbaciarni ochaya. Gejsze są ekspertkami ceremonii herbacianej. Początkowo ubierały się bardzo skromnie, choć ze smakiem i chlubiły się su-gao, czyli twarzą bez makijażu. 
W opinii Japończyków uchodziły za ideał bijin (pięknej kobiety).

Gejsze odgrywały znaczącą rolę w gospodarce i polityce Japonii. W okresie Meiji mówiono, że ambitny urzędnik powinien mieć dwa cele w życiu: wziąć za żonę gejszę i zostać ministrem. 
Jednak nawet gejsze nie będące żonami urzędników posiadały ogromne wpływy.

W ostatnich latach gejsz przybywa, głównie w Kioto. Spowodowane to zostało promocją tradycji przez rząd Japonii i coraz łatwiejszy dostęp do pełnienia tego zawodu.