[ENG/PL] The fate of William the Conqueror, part II / Część druga losów Wilhelma Zdobywcy

"Thus the monarch, who was terrified among the people of so many provinces, had been abandoned naked and without bed, deserted by children and those he had kept, and the funeral money had to be laid by someone else and there was not even room to bury him; By eating the same delicacies, it disintegrates, making the sages and fools aware of how temporal power is ... "

       I am returning today to the subject of Wilhelm the Conqueror, initiated in the first entry.
Our story ended with the Normans defeating the Anglo-Saxons forces at the Battle of Hastings. But this is not the end of history.

Chasing the country
Wilhelm left the  Hastings and headed for Dover. On the way, in retaliation for the crew of one of his boats, he burned Romney city.
Dover did not want to die and surrendered to Wilhelm, which did not prevent the prince's men from setting fire to the suburbs. Meanwhile, Wilhelm's army broke out of the epidemic of dysentery. The strength of the duke strengthened the adventurers, who at the news of the success they drew under the norms of Prince Normandy. Wilhelm's next target was the headquarters of the Archbishopric of Canterbury, which surrendered without a fight. The "bastard" went on to London, where after the battle of Hastings the mighty Anglicans chose the king of the last king of Wessex, Edgar II. However, Wilhelm's quick successes made the new king quickly lose support and enthusiasm.
In Canterbury Wilhelm collapsed and spent a month in bed. At that time, a message was sent to his camp from the wife of Edward the Confessor, Queen Edith, who surrendered to Winchester.

          After recovering, Wilhelm moved to London. He limited himself to the desolation of the area, and departed from the city. Meanwhile, Edgar's party dissipated. Wilhelm was succeeded by the archbishop of Canterbury Stigand, later by other mayors, and finally at the beginning of December in Berkhamsted, King Edgar himself surrendered himself. Wilhelm entered London and on December 25 he was crowned at Westminster Abbey and received tribute from his Anglican subjects.

         The conquest of England was not completed yet. In March 1067 Wilhelm returned to Normandy, taking with him the most important Anglo-Saxon magnates. Meanwhile, in Mercia, not covered by serious military action until now, Edryk the mad, a descendant of Merlion's descent, rebelled. The rebels also broke out in Exeter and Kencie counties. By mid-1068, Harold II's sons arrived in England at the head of the Dublin-based fleet. Wilhelm also escaped Edgar II, who found shelter in his brother-in-law, King of Scotland Malcolm III, and acted to regain his throne. Earl Edwin and Morcar rebelled against Wilhelm, allied with Welsh Gwynedd Bleddyne, and raised all Northumbria. In opposition to the rebels, there were discrepancies about the possible succession of the throne to Wilhelm, as well as the rapid action of the new monarch.

         The uprising in the southern counties was not too large and Wilhelm had no trouble with his suppression. Concentrating on the army, he entered Mercia.He acted there according to his favorite tactics of building castles and operating cavalry. The Anglo-Saxons proved helpless. After suppressing the uprising in Mercia, Wilhelm headed north to York, burning and destroying everything in his path. York itself remained uninhabited for many years to come, and the Northerners' march even appealed to the chroniclers as "gehenna".

         In 1069 England attacked Denmark's King Swen II Estrydsen, but he did not manage to beat Wilhelm. In Northumbria, supporters of Edgar II triggered a revolt that ended like the rest. The Ætheling's position in Scotland deteriorated, and in 1072, under the threat of armed intervention, Wilhelm forced King Malcolm to expel Edgar, who had gone to Flanders, to finally arrive at William the Conqueror after a few years. In 1075 broke out so-called. Earl's revolt, which ended like all previous ones. Approx. Year 1080 expired all active resistance against Norman rule. In 1081 Wilhelm made an invasion of Wales, removing the danger threatening his power.

King of England
William the Conqueror's government marked the beginning of a new era in the history of England. Within a few years after the Battle of Hastings, the Anglo-Saxon class was practically completely replaced by the continents. The lucrative dignity, both secular and ecclesiastical, was attributed to the Normans and the people associated with Wilhelm. For killing Norman man threatened higher head than killing Anglosas. Great taxes were levied on the population (apart from them the treasury had other revenues, such as the precursors, the Danegeld, the city tax, the Jews, the customs duties, etc.) to fill Wilhelm's ever empty treasury. Earth goods were confiscated or redeemed for the innocent by the winners. In addition, it turned out that the new elite did not intend to model the Danish invaders from the early eleventh century to assimilate with the local.

        With the Norman conquest, a full-fledged feudal system appeared in England. The whole territory of the country was recognized as the property of the king, who could give the land to his vassals. The strict royal domain included 1/7 of the territory of the country, mostly the most fertile. In the royal domain the forests were converted into hunting reserves where hunting was prohibited under the threat of hatching the eyes. A principle other than the continent was introduced that "the vassal of my vassal is my vassal." Wilhelm also avoided broadcasting compact lenin complexes. Territories, though numerous, were scattered over many counties (eg Robert de Mortain obtained 693 dignitaries in 20 counties). Exceptions to this rule were border counties such as Cheshire, Durham and Kent. The last two were commissioned by the clergy, Cheshire was transformed into a military march.

Further revolts thinned the ranks of the old aristocracy. They may have died in battlefields or fled abroad. Some reconciled with fate and entered the ranks of the new Anglo-Norman aristocracy. Minor Anglo-Saxon nobles kept their possessions, but were subordinated to Norman barons.

       Wilhelm also built castles (including Tower of London) throughout the country to keep the conquered country in obedience. His domination began with the dominance of the upper classes of French culture and language, which lasted until the fourteenth century. Wilhelm also reviewed Anglo-Saxon law and enriched it with Normandy elements. The public judiciary was under the control of royal officers, mainly sheriffs, responsible for collecting taxes and maintaining peace in their county.At Wilhelm's command in 1085-1086 the English counties developed a register of buildings, land and cattle and cattle. The census was carried out, mainly to make sure that taxpayers were aware of who to impose taxes on.

Death 
The war with the firstborn son lasted from 1077 to 1080 and ended with a settlement. At the end of his life Wilhelm entered the war with the King of France. During the siege of Mantes, an important city on the French-Normandy border, Wilhelm fell off his horse and was seriously injured. The wound was deadly. The king was transported to Rouen, where his younger sons, Wilhelm (the favorite son of the conqueror) and Henryk, stood next to his bed. Robert remained at the court of the King of France, yet Wilhelm handed him Normandia. The crown of England fell to Wilhelm (settlement with the king of France in 1066 predicted that after the death of William the crown of England and Normandy would be separated), while Henry received 5000 pounds of silver. Having written generous donations to the Church and the poor, Wilhelm died on September 9, 1087.

        He was buried in the monastery of Sts. Stephen in Caen, who himself founded. It was not without a hint. One of the townspeople Caen, named Ascelin, opposed the burial because he claimed that Wilhelm illegally built a monastery on the land belonging to father Ascelin. After verifying the truthfulness of this statement, the bourgeois paid 60 solids of compensation and went to the burial. It turned out, however, that the prepared tomb was too small. So the body began to squeeze into force. At one point, it cracked, showing the torn belly. Despite the scent of incense, the corpse was a terrible odor that the mourners had heard.

        In 1562 the tomb was destroyed by Calvinists and the rebuilt tomb was destroyed in 1793 during the French Revolution. Great in life, and after the death of the little. Is not this the majestic triumph of medieval death?


The horseman and the latest infranty model is Wilhelm from Crusader Miniatures. Sculpture figures are not bad and I think they will look good with another coming Norman.
I invite you to watch

 The Bayeux Tapestry or Bayeux Embroider /

Tkanina z Bayeux – ręcznie haftowane płótno przedstawiające między innymi podbój Anglii przez Wilhelma I Zdobywcę

"Tak oto ów monarcha, który siał postrach wśród mieszkańców tylu prowincji, został porzucony nago i bez łoża, opuszczony przez dzieci i tych, których utrzymywał. Pieniądze na pogrzeb musiał wyłożyć ktoś inny i nie było nawet wolnego miejsca, żeby go pochować; jego ciało żywione samymi przysmakami rozpadło się, uświadamiając mędrcom i głupcom, ile znaczy doczesna potęga..."

         Wracam dziś do tematu Wilhelma Zdobywcy, zapoczątkowanego we wpisie nr I.
Historię zakończyliśmy na zwycięstwie Normanów nad Anglosasami w bitwie pod Hastings. Ale to nie koniec historii.

Ujarzmianie kraju 
Wilhelm pozostawił załogę w Hastings i ruszył do portowego Dover. Po drodze, w odwecie za wybicie załogi jednej z jego łodzi, spalił miasto Romney. 
Ludność Dover nie miała ochoty umierać i poddała się Wilhelmowi, co nie przeszkodziło ludziom księcia podpalić przedmieścia. Tymczasem w wojsku Wilhelma wybuchła epidemia czerwonki. Siły księcia wzmocnili jednak awanturnicy, którzy na wieść o sukcesie pociągnęli pod sztandary księcia Normandii. Kolejnym celem Wilhelma była siedziba arcybiskupstwa Canterbury, która poddała się bez walki. "Bękart" ruszył następnie na Londyn, gdzie po bitwie pod Hastings możni anglosascy wybrali królem ostatniego z rodu królów Wesseksu, Edgara II. Szybkie sukcesy Wilhelma spowodowały jednak, że nowy król szybko utracił poparcie i zapał.
         W Canterbury Wilhelm zapadł na czerwonkę i przez miesiąc leżał w łóżku. W tym czasie do jego obozu przybyło poselstwo od żony Edwarda Wyznawcy, królowej Edyty, która poddała Wilhelmowi Winchester. 
         Po powrocie do zdrowia Wilhelm ruszył na Londyn. Ograniczył się jednak do spustoszenia okolicy, po czym odstąpił od miasta. Tymczasem stronnictwo Edgara rozsypywało się. Pierwszy na stronę Wilhelma przeszedł arcybiskup Canterbury Stigand, później inni możni, aż wreszcie na początku grudnia w Berkhamsted skapitulował sam król Edgar. Wilhelm wkroczył do Londynu i 25 grudnia został koronowany w opactwie westminsterskim i przyjął hołd od swych anglosaskich poddanych.

          Podbój Anglii nie był jednak jeszcze zakończony. W marcu 1067 roku Wilhelm wrócił do Normandii, zabierając ze sobą najważniejszych anglosaskich magnatów. Tymczasem w Mercji, nie objętej jak do tej pory poważnymi działaniami wojennymi, zbuntował się Edryk Szalony, pochodzący z rodu earlów Mercji. Bunty wybuchły również w hrabstwach Exeter i Kencie. W połowie 1068 roku do Anglii przybyli synowie Harolda II na czele floty zebranej w Dublinie. Z dworu Wilhelma uciekł również Edgar II, który znalazł schronienie na dworze swego szwagra, króla Szkocji Malcolma III, i działał na rzecz odzyskania przez siebie tronu. Earlowie Edwin i Morcar zbuntowali się przeciw Wilhelmowi, sprzymierzyli się z walijskim Gwyneddem Bleddynem i poderwali do walki całą Northumbrię. Na przeszkodzie buntownikom stanęły rozbieżności na temat ewentualnego następstwa tronu po Wilhelmie, jak i również błyskawiczne działania nowego monarchy.

         Powstanie w hrabstwach południowych nie osiągnęło zbyt dużych rozmiarów i Wilhelm nie miał kłopotów z jego stłumieniem. Skoncentrowawszy armię wkroczył do Mercji. 
Działał tam według swojej ulubionej taktyki, polegającej na budowaniu zamków i operowaniu zagonami kawalerii. Anglosasi okazali się bezradni. Po stłumieniu powstania w Mercji Wilhelm ruszył na północ, w kierunki Yorku, paląc i niszcząc wszystko na swojej drodze. Samo miasto York pozostawało bezludne przez wiele następnych lat, a marsz Zdobywcy na północ nawet życzliwi mu kronikarze określali mianem „gehenny”. 

         W 1069 roku Anglię zaatakował król Danii Swen II Estrydsen, ale i on nie zdołał pokonać Wilhelma. W Northumbrii zwolennicy Edgara II wywołali powstanie, zakończone jak pozostałe klęską. Pozycja Æthelinga w Szkocji pogarszała się, a w 1072 roku, pod groźbą zbrojnej interwencji, Wilhelm wymusił na królu Malcolmie wydalenie Edgara, który udał się do Flandrii, by po kilku latach ostatecznie już przybyć na dwór Wilhelma Zdobywcy. W 1075 roku wybuchła tzw. rewolta earlów, która zakończyła się jak wszystkie poprzednie. Ok. roku 1080 wygasł wszelki czynny opór przeciwko rządom normańskim. W 1081 roku Wilhelm dokonał najazdu na Walię, usuwając niebezpieczeństwo zagrażające z tej strony jego władzy.
 
Król Anglii 
Rządy Wilhelma Zdobywcy oznaczały początek nowej epoki w dziejach Anglii. W ciągu kilku lat po bitwie pod Hastings, anglosaska klasa możnowładcza została praktycznie całkowicie zastąpiona przez przybyszów z kontynentu. Lukratywne godności, tak świeckie jak i kościelne, przypadały Normanom i ludziom związanym z Wilhelmem. Za zabicie Normana groziła wyższa główszczyzna niż za zabicie Anglosasa. Na ludność nakładano olbrzymie podatki (oprócz nich skarb miał inne dochody, takie jak prekaria, Danegeld, daniny od miast, Żydów, opłaty celne i in.), mające napełnić wiecznie pusty skarbiec Wilhelma. Dobra ziemskie były konfiskowane lub wykupywane za bezcen przez zwycięzców. Ponadto okazało się, że nowa elita bynajmniej nie zamierza wzorem duńskich najeźdźców z początków XI wieku zasymilować się z miejscowymi.

         Wraz z normandzkim podbojem pojawił się w Anglii w pełni rozwinięty system feudalny. Całe terytorium kraju uznano za własność króla, który mógł nadawać ziemie swoim wasalom. Ścisła domena królewska obejmowała 1/7 terytorium kraju, głównie tereny najbardziej urodzajne. W domenie królewskiej lasy przekształcono w rezerwaty łowieckie, gdzie zabronione było polowanie pod groźbą wyklucia oczu. Wprowadzono odmienną niż na kontynencie zasadę, że „wasal mojego wasala jest moim wasalem”. Wilhelm unikał również nadawania zwartych kompleksów lenn. Nadania ziemskie, choć liczne, były rozproszone po wielu hrabstwach (np. Robert de Mortain uzyskał 693 nadziały w 20 hrabstwach). Wyjątkami od tej zasady były hrabstwa pograniczne, takie jak Cheshire, Durham i Kent. Dwie ostatnie powierzono pieczy duchownych, Cheshire przekształcono w marchię wojskową.

        Kolejne bunty przerzedzały szeregi dawnej arystokracji. Możni ginęli na polach bitew lub uciekali za granicę. Niektórzy godzili się z losem i wstępowali w szeregi nowej anglo-normandzkiej arystokracji. Pomniejsi anglosascy arystokraci zachowali swoje posiadłości, ale zostali podporządkowani normandzkim baronom.

       Wilhelm budował również w całym kraju zamki (m.in. Tower of London), mające utrzymywać podbity kraj w posłuszeństwie. Za jego panowania rozpoczęła się dominacja wśród klas wyższych języka i kultury francuskiej, która utrzymała się aż do XIV wieku. Wilhelm dokonał również przeglądu anglosaskiego prawa i wzbogacił je normandzkimi elementami. Sądownictwo publiczne znalazło się pod kontrolą funkcjonariuszy królewskich, głównie szeryfów, odpowiedzialnych również za zbieranie podatków i utrzymanie pokoju w podległym im hrabstwie.

Na polecenie Wilhelma w latach 1085-1086 w hrabstwach angielskich opracowano rejestr budynków, gruntów oraz pogłowia trzody i bydła. Spis ten był przeprowadzony, głównie po to, aby było wiadomo, jakie na kogo nakładać podatki.

Śmierć
Wojna z pierworodnym synem trwała od 1077 do 1080 roku i zakończyła się ugodą. Pod koniec życia Wilhelm wdał się w wojnę z królem Francji. Podczas oblężenia Mantes, ważnego miasta na pograniczu francusko-normandzkim, Wilhelm spadł z konia i został ciężko ranny. Rana okazała się śmiertelna. Króla przewieziono do Rouen, gdzie przy jego łożu stanęli młodsi synowie, Wilhelm (ulubiony syn Zdobywcy) i Henryk. Robert pozostał na dworze króla Francji, mimo to Wilhelm przekazał mu Normandię. Korona Anglii przypadła Wilhelmowi (ugoda z królem Francji z roku 1066 przewidywała, że po śmierci Wilhelma korony Anglii i Normandii zostaną rozdzielone), natomiast Henryk otrzymał 5000 funtów srebra. Zapisawszy hojne darowizny na rzecz Kościoła i ubogich Wilhelm zmarł 9 września 1087 roku.

        Został pochowany w klasztorze św. Szczepana w Caen, który sam ufundował. Nie obyło się bez zgrzytów. Jeden z mieszczan Caen, imieniem Ascelin, sprzeciwił się pochówkowi, gdyż twierdził, że Wilhelm bezprawnie zbudował klasztor na ziemi należącej do ojca Ascelina. Po sprawdzeniu prawdziwości tego oświadczenia zapłacono mieszczaninowi 60 solidów odszkodowania i przystąpiono do pogrzebu. Okazało się jednak, że przygotowany grobowiec jest za mały. Ciało zaczęto więc wciskać na siłę. W pewnej chwili pękło, ukazując rozerwany brzuch. Mimo zapachu kadzidła zwłoki wydzielały straszliwy odór, który wypłoszył żałobników.

        W 1562 roku grobowiec został zniszczony przez kalwinistów a odbudowany grobowiec został zniszczony w 1793 roku podczas rewolucji francuskiej. Wielki za życia, a po śmierci maluczki. Czyż to nie majestatyczny triumf średniowiecznej śmierci?


Model konny i najnowszy piechur to Wilhelm od Crusader Miniatures. Rzeźba figurek nie jest zła i myślę, że będą dobrze wyglądać z kolejnymi, zbliżającym się Normanami.
Zapraszam do oglądania

Lektura:

Quoting or copying the following text, remember the author :) 

Cytując lub kopiując powyższy tekst pamiętaj o jego autorze :)