[EN/PL] About Don Quixote of la Mancha / O Don Kichocie z La Manchy ​z Anna Fit- Kulturalny Blog (Mordheim Freelance Knight)

"... And never, never stop dreaming, but watch carefully what you dream about..." - The Ingenious Nobleman Sir Quixote of La Mancha

Hello everyone!

Today, a unique entry about one of the most expressive characters in the history of literature - Don Quixote of La Mancha, also known as the "Knight of the Tempered Face".

I bought a knight miniature (Mordheim Freelance Knight originally), which is vividly inspired by the accepted image of the our poor 16th Spanish nobleman entry hero. I replaced from miniature a mount for better, in my opinion, looking in terms of sculpture and clarity of detail.
As the color of La Mancha is red and white, I decided to display such colors on the model presented today.

The second important component (if not more important) is the Ania, guest appearance of Anna Fit- Kulturalny Blog, which agreed to write a few words about the phenomenon and universality of Don Quixote.
Ania writes on the blog broadly understood culture, and her knowledge of books, performing arts and performing artists is huge.

Okay so, let's see if seclusion and literature can cause us to put into practice the ideal of a medieval knight and we will set out for adventure!


How to lose in being an idealist, or quixotic in practice.

"At the time, they saw thirty or forty windmills in this field. When saw them, Don Quixote said to his squire:
 - Fortuna favors our intentions more than we could desire. Look there, Sancho Panza, friend, where thirty or more monstrous giants appear, with whom I would like to fight and deprive all life; the spoil of them will be the beginning of our enrichment, for it is a just war and the divine service of God to bear such a vile seed from the face of the earth. 
- What giants? - asked Sancho Panza. 
"The ones you see there," answered his master, "with long arms; some seem to have two miles long.
"Mind the guy," said Sancho Panza, "that what appears there is not just giants, but windmills, and what appears to be arms, wings that are turned by the wind, move the millstone. 
"You can see," said Don Quixote, "that you are not this kind of ordinary adventures; these are giants. If you are afraid, away from here and pat a prayer, at a time when I get into a fierce and uneven fight with them. "

Probably most of us have ever fought with windmills - sometimes they are convincing other people, overcoming their own limitations, and sometimes the obstacles placed on our way by the broadly understood "system". Half of the trouble if this fight has any meaning (of course for ourselves).

       Don Quixote, the main character of Cervantes's novel, is a fifty-year-old Spanish nobleman who, like no one else, can take care of getting into trouble. As a result of reading medieval romances he imagined that he would become a vicious knight who intends to devote his life to the fight against evil.

       Before that happened, however, he armed himself (literally) with everything that is needed by every respectable knight. He equipped himself with cardboard armor and a mandatory helmet made out of a bowl, organized a horse (in this role a emaciated scapper of the grateful name of Rosynand) and an indispensable squire, whom he appointed "life" more than he himself a peasant Sancho Panza. As befits a knight, it was also good to get a lady's heart (and the heart of a lady). It became an illiterate peasant dealing with grazing cows - for the needs of the honorable role of a knightly girl called Dulcinea of Toboso.

       Don Quixote is a man who dreams. He is a madman who in his imagination creates obstacles such as dragons, wizards and other deadly monsters. In his knight's code, the most important places are occupied by the fight against evil, helping the weaker and acting in accordance with the principles of justice and integrity. He puts his troubles on himself and his companions with his attitude, which for himself ends badly.
During the journey in a simple and understandable way, he also explains Sancho many problems bothering the old Spain.

       It is also not so sure that the hero created by Cervantes is simply a ridiculous and incomprehensible freak who has ubiquitous delusions. He is a visitor who, is not a statistical inhabitant of the sunburned Spanish land, but he is a man who has a rich inner life and who is not afraid to follow his dreams - even against reason. Evidently, it does not match the world and the times in which he lives.
        He is the best-known idealist, of whom still reads after many years, he writes poems, creates monuments and... paints miniatures.

htt://plauricesca.blogspot.co.nz201207miguel-de-cervantes-el-quijote.html

Dom Quixote by Fernando Ikoma

Brussels Don Quixote monument / Pomnik Don Kichota w Brukseli (photo/zdjęcie Anna Fit)

"...I nigdy, prze­nigdy, nie prze­sta­waj marzyć. Ale bacz uważnie, czego sobie życzysz…"-Przemyślny szlachcic Don Kichote z La Manczy.

Witam wszystkich serdecznie!

Dziś wyjątkowy wpis na temat jednej z najbardziej wyrazistych postaci w historii literatury- Don Kichot z La Manchy, zwany także „Rycerzem Smętnego Oblicza”.
 
Zakupiłem jakiś czas temu model rycerza (oryginalnie Mordheim Freelance Knight), który jako żywo inspirowany jest przyjętym wyobrażeniem podupadłego XVI hiszpańskiego szlachcica. Figurce został wymieniony wierzchowiec na lepiej, moich zdaniem, wyglądającego pod względem rzeźby i wyrazistości detali.
Jako, że kolorem La Manchy jest czerwień i biel, takie też kolory postanowiłem wyeksponować na przedstawianym dziś modelu.

Drugą ważną składową (jeśli nie ważniejszą) jest gościnny występ Ani z Anna Fit- Kulturalny Blog, która to zgodziła się napisać kilka słów o fenomenie i uniwersalności Don Kichota.
Ania na co dzień prowadzi stronę o szeroko pojętej kulturze, a jej wiedza na temat książek, sztuk teatralnych czy artystach estrady jest ogromna.

Dobrze więc, sprawdźmy czy odosobnienie i literatura mogą spowodować, że wcielimy w życie ideał średniowiecznego rycerza i wyruszymy ku przygodzie!


Jak przegiąć w byciu idealistą, czyli donkiszoteria w praktyce.

„Naonczas spostrzegli trzydzieści lub czterdzieści wiatraków na tym polu. Ujrzawszy je, Don Kichote rzekł do swego giermka:
- Fortuna sprzyja naszym zamiarom bardziej niżbyśmy pragnąć mogli. Oto patrz tam, przyjacielu Sanczo Pansa, gdzie ukazuje się trzydzieści lub i więcej potwornych olbrzymów, z którymi zamyślam stoczyć walkę i wszystkich życia pozbawić; łup po nich będzie początkiem naszego wzbogacenia się, jest to bowiem słuszna wojna i doniosła służba boża znieść tak podłe nasienie z oblicza ziemi.
- Jakie olbrzymy? – zapytał Sanczo Pansa.
- Te, które tam widzisz – odpowiedział jego pan – o długich ramionach; niektórzy zdają się mieć je długie na dwie mile.
- Zważcie jegomość – odparł Sanczo Pansa – że to, co się tam ukazuje, to nie żadne olbrzymy, ino wiatraki, a to, co się wydaje ramionami, to skrzydła, które obracane wiatrem, poruszają kamień młyński.
- Zaraz widać – odrzekł Don Kichote – że nie jesteś tego rodzaju przygód zwyczajny; to są olbrzymy. Jeśli się lękasz, precz stąd i klep pacierze, w czasie gdy ja wdam się z nimi w zaciekłą i nierówną walkę.”
- M. Cervantes, Przemyślny szlachcic Don Kichote z La Manczy, tłum. A.L. Czerny, Z. Czerny

       Zapewne większości z Nas zdarzyło się kiedyś walczyć z wiatrakami – czasem bywają nimi przekonania innych ludzi, pokonywanie własnych ograniczeń, a innym razem przeszkody stawiane na naszej drodze przez szeroko pojęty „system”. Pół biedy, jeśli walka ta ma jakikolwiek sens (oczywiście dla nas samych).

       Don Kichote, główny bohater powieści Cervantesa, jest pięćdziesięcioletnim hiszpańskim szlachcicem, który jak nikt inny potrafi zadbać o to, aby wpakować się w kłopoty. Wskutek lektury średniowiecznych romansów uroił sobie, że zostanie błędnym rycerzem, który zamierza poświęcić swoje życie na walkę ze złem.

       Zanim jednak to nastąpiło, uzbroił się (dosłownie) we wszystko, co każdemu szanującemu się rycerzowi jest potrzebne. Wyposażył się w zbroję z kartonu oraz obowiązkowy hełm sporządzony z miski, zorganizował sobie konia (w tej roli wychudzona szkapa o wdzięcznym imieniu Rosynand) oraz nieodzownego giermka, którym mianował „życiowego” bardziej niż on sam wieśniaka Sanczo Pansę. Jak na rycerza przystało, wypadało też zdobyć damę serca (i serce damy). Została nią niepiśmienna chłopka zajmująca się wypasaniem krów – na potrzeby zaszczytnej roli rycerskiej wybranki nazwana Dulcyneą z Toboso.

       Don Kichote to człowiek żyjący marzeniami. Jest szaleńcem, który w swojej wyobraźni tworzy przeszkody takie jak smoki, czarodzieje i inne śmiertelnie groźne potwory. W jego rycerskim kodeksie najważniejsze miejsca zajmują walka ze złem, pomaganie słabszym i postępowanie zgodne z zasadami sprawiedliwości i uczciwości. Swoją postawą ściąga na siebie i swoich towarzyszy kłopoty, które dla niego samego kończą się źle.
Podczas wędrówki w sposób prosty i zrozumiały wyjaśnia również Sanchowi wiele problemów nurtujących ówczesną Hiszpanię.

       Nie jest też tak z pewnością, że bohater stworzony przez Cervantesa jest po prostu śmiesznym i niespełna rozumu dziwakiem, który ma wszechobecne urojenia. To gość, który owszem, nie jest statystycznym mieszkańcem stąpającym po spalonej słońcem hiszpańskiej ziemi, ale jest człowiekiem, który ma bogate życie wewnętrzne i który nie boi się podążać za swoimi marzeniami- nawet wbrew rozsądkowi. Ewidentnie nie pasuje do świata i do czasów, w których żyje. 
       Jest za to najbardziej znanym idealistą, o którym po wielu latach nadal się czyta, pisze się wiersze, tworzy pomniki i... maluje figurki.

------------------------------

Kiedy Don Kiszot wędrował przez świat...
Akacja jabłoń czarne wąsy w winie
Wciąż świszczał za nim okrutny bat,
Mszczący się srogo na chudej oślinie.

Don Kiszot przebył wiele, wiele dróg...
Kobiety, dzbany, rude włosy nocą
A Sanczo osła tłukł, tak jak mógł,
Osioł zaniemógł. A Pansa szedł boso.

I wtedy rycerz napotkał Ją
Biodra-księżyce. Oczy ostre piki...
Sanczo żarł kiszkę z bydlęcą krwią,
Oczyszczał gnaty zagiętym nożykiem.

I wreszcie rycerz obumarł. Klap!...
Trumna i wieńce. Świece do nieba,
A Pansa spłodził szesnaście bab,
Pięciu chłopaków do tego, co trzeba.

I ten, co domy i ten, co cię wiezie,
I ta, co idąc, nie idzie, a tańczy
I nawet w sklepie obwinią ci śledzie
W moje liryki wnuka Sanczo Pansy.
- Don Kiszot  - Stanisław Grochowiak

------------------------------

http://annafit.pl/

Do poczytania:

Quoting or copying the following text and photos remember the author // Cytując lub kopiując powyższy tekst i zdjęcia pamiętaj o jego autorze